"Rozpleciny" czyli jak nasze prababki do ceremonii zaślubin przygotowywano.
Rozpleciny i ubieranie panny młodej to uroczysta ceremonia przygotowania narzeczonej do ślubu. Dziewczęta nosiły warkocze, mężatki natomiast schowane pod czepkami krótkie włosy. Zwyczaj rozplecin, czyli rozpuszczenia warkocza symbolizował opuszczenie grona panien.
Ubieranie panny młodej i rozpleciny było uroczystą ceremonią dotyczącą przygotowania panny młodej do ślubu. Dziewczyny miały długie warkocze, a mężatki schowane pod czepkiem krótkie włosy. Rozpuszczenie warkocza było zwyczajem związanym z opuszczeniem z grona panien.
Towarzyszyły mu pieśni o dziewczynie, która rozpuszcza włosy albo o bracie sprzedającym siostrę mężowi:
"Panno czas już rozpuścić warkocze rozwite"
Czas oblec szaty takiej sprawie przyzwoite,
Strojcie pannę do ślubu"
Z ceremoniałem ubierania panny młodej do ślubu związanych było wiele praktyk mających zapewnić szczęście w małżeństwie. Pod koronę weselną (bogato zdobiony klejnotami wieniec) wkładano chleb, pieniądz i cukier, by nigdy nie brakowało grosza i chleba. Cukier to symbol przyszłego słodkiego życia. Wieńce te w zamożnych domach często złote i srebrne, składano po ceremonii ślubnej w kościele.
Zakładanie obrączki ślubnej
Zwyczaj wkładania ślubnych obrączek podczas ślubu był początkowo praktykowany tylko w bogatszych warstwach społecznych. Ślubna obrączka była przez długie lata równocześnie pierścionkiem zaręczynowym, często bardzo kosztownym. Ten cenny dar wręczała pannie młodej uroczyście, z przemową osoba z orszaku jej wybranka.:
"Nie samemu tylko Annibalowi (Hanibal – wódz rzymski) wielkie z Rzymian zwycięstwo oznajmiły pierścienie; i Wści Mciwej Pannie dnia dzisiejszego o nimże znać dają. Zwyciężyłaś, WMPanno, kiedyś serce Jegomości pod moc swoją podbiła, której wiktorie (zwycięstwo) ten złoty pierścionek znak daje".
Pierścień był symbolem moralnego zobowiązania chęci do współżycia.
Przysłowia:
"Kto nosi pierścień ten ma zaręczenie"
"Dziewczyna u matki ma warkoczyk gładki"
Napisano na podstawie:
1. Julian Krzyżanowski; Nowa księga przysłów polskich i wyrażeń przysłowiowych polskich; Państwowy Instytut Wydawniczy Warszawa 1972r; tom pierwszy i drugi,
2. Jan Stanisław Bystroń; Dzieje obyczajów w dawnej Polsce wiek XVI-XVIII; Państwowy Instytut Wydawniczy 1976r.