"Obiaty" czyli jak przed tysiącem lat na weselach ucztowano.
Podawano czarne kury, gdyż miały one znaczenie obrzędowe, kasza natomiast była zwyczajowa potrawą poświęconą Rodzanicom – Fejom, opiekującym się kobietą brzemienną i położnicą. Stoły były bardzo niskie i jedząc siadano na kożuchach, później używano ław i krzeseł. Siadano przy nich oczywiście wedle wieku i czci, książęta prawdopodobnie na podwyższonym miejscu. Bogatsi ścielili ławy drogimi wschodnimi kobiercami.
Właściwie dobrane menu
Mięso obiat mogło być spożyte dopiero po oddaniu z niego bożkom krwi i tłuszczu, a ucztę-pir rozpoczynano jedzeniem bydła domowego. Od tej nazwy pochodzi tradycyjne ciasto piróg. Innym obrzędowymi potrawami były kołacze – korowaje, okrągłe bochenki robione z ciasta zaczynionego kwasem lub drożdżami. Jadano też pieczone na ognisku, w popiele mączne placki. Dodatkami były surowe lub warzone jarzyny: groch, soczewica czy rzepa. Jako naczynia służyły pierwotnie wysuszone, wydrążone w środku dynie, później na ich wzór lepione gliniane misy. Znano też i spożywano wiele gatunków jadalnych grzybów.
Uczta słowiańska
Nazwa uczty prasłowiańskiej pir wywodzi się od picia, bowiem napoje były najważniejszym jej elementem. Należało do nich "piwo" wyrabiane ze słodu zbożowego, potem zaczęto chmielić piwo i miód. Warzono miód z wodą i zostawiano na kilkanaście dni do zakiśnięcia. Słowianie pijali też wina przywożone z krajów bałkańskich. Wiosną spożywano oskołę brzozową. Naczynia na napoje stanowiły rogi tura lub byka, później wyroby z gliny, rzadko puchary szklane. Używano też łyżek, ale często do mis sięgano, palcami.
Przysłowia:
"Będzie tam uczta, bo już stoły ławami ponakrywane"
"Krótkie uczty dają długie życie"
"Na ucztę nie bądź pierwszym ani ostatnim"
Napisano na podstawie:
1. Aleksander Brukner; Dzieje kultury polskiej; Książka i wiedza 1957; tom pierwszy
2. Julian Krzyżanowski; Nowa księga przysłów polskich i wyrażeń przysłowiowych polskich; Państwowy Instytut Wydawniczy Warszawa 1972r; tom trzeci.
