Siedem żon Mieszka I czyli jak przed tysiącem lat książęta w związki z wieloma kobietami wchodzili.
W czasach gdy w Polska nie była jeszcze państwem katolickim wierzono, że przy pomocy różnych czarów zwalczyć można duchy nieczyste, a nawet zaskarbić sobie przychylność tych dobrych. Gusła i zabobony były więc nieodłącznie związane z każdym ważnym wydarzeniem w życiu rodzinnym, takim jak chrzciny czy ślub.
Wiano i posag
Małżeństwo przed tysiącem lat było podobnie jak i dziś rodzajem przyjacielskiej umowy. Obydwie rodziny wnosiły dobra materialne. Kawaler wnosił wiano czyli zabezpieczenie dla przyszłej żony na wypadek jego śmierci. Panna natomiast od swego ojca lub opiekuna otrzymywała posag, który miał stanowić jej wkład we wspólny majątek po ślubie.
Historie małżeńskie - siedem żon Mieszka I
Małżeństwa w X wieku n.e. były monogamiczne, jednak w bogatych książęcych rodzinach spotykano się z wielożeństwem. Podobno Mieszko I miał aż siedem żon (które wygnał wraz z przyjęciem sakramentu chrztu). Słowiański książę Somo miał ich dwanaście, a książę pomorski kilka żon i dwadzieścia cztery "popaśnice". Popaśnice czyli swego rodzaju konkubiny, pełniły drugorzędną rolę w związku. Najważniejszą z żon była bowiem "małżona" czyli pierwsza poślubiona uroczyście żona. Dzieci kolejnych żon nie miały praw do dziedziczenia majątku po ojcu. Synem Mieszka I był Bolesław Chrobry, który jako jedyny syn Dobrawy (pierwszej "prawdziwej" żony księcia), uważał się za prawowitego następcę Mieszka I. Na wszelki wypadek jednak przegonił swą macochę (drugą żonę Mieszka I - Odę Dytrykównę) i przyrodnich braci. Dopiero gdy Polska przyjęła chrześcijaństwo jako religię panującą, nadano uprawnienia również synom Mieszka I z drugiego małżeństwa.
Przysłowia:
"Dobra żona zarobi posag doma"
"Dobra żona sługa doma"
"Miły mi brat i swat, ale milsza żona"
"Nic po wienie, gdy niecnota w żenie"
Napisano na podstawie:
1. Aleksander Brukner; Dzieje kultury polskiej; Książka i wiedza 1957; tom pierwszy
2. Julian Krzyżanowski ; Nowa księga przysłów polskich i wyrażeń przysłowiowych polskich; Państwowy Instytut Wydawniczy Warszawa 1972r; tom trzeci
